حجت ثانی عشر

مولود رمضان

از خاطره ي هجرت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله سه سال و از ماه رمضان پانزده روز می‏گذشت که بشارت تولد نخستین شکوفة پیوند فرخندة علی و فاطمه علیه‏السلام، شهر مدینه را سرشار شادی و شور کرد؛ شکوفه‏ای که نام مبارک چهارمین معصوم، حضرت حسن بن علی علیه‏السلام را به سومین شاخه طوبی می‏آویخت و عرشیان را با نغمه‏های سرور بر سریر شکوهمند پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرستاد تا بهترین شادباش‏های خود را در طبق‏های نور نثارش کنند. در آن هنگامة ارجمند، مولودی پا به عالم ناسوت گذاشت که به رموز عالم لاهوت آشنا بود. برگزیده‏ای که علمش فراتر از تمام علوم و اعجازش فراتر از زمان و مکان بود.

 ولادت

پروردگار متعال در سال سوم هجرت از بحر نبوتْ گوهری گرانبها پدید آورد؛ این گوهر تابناک، نخستین ثمرة پیوند امامت و نبوت بود. ابومحمد حسن بن علی بن ابی‏طالب، پیشوای دوّم شیعیان و چهارمین معصوم از چهارده معصوم است که تولد آن حضرت بنابر گفتة بیشتر مورخان، در مدینه و روز سه‏شنبه 15 رمضان رخ داده است. نام‏گذاری امام و آداب اسلامی مربوط به نوزاد از سوی پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله انجام گرفت و نام «حسن» که گویا تا آن زمان در میان اقوام عرب رایج نبوده، انتخاب گردید. کنیة آن حضرت «ابومحمد» و القاب آن بزرگوار «سیّد، سَبْط، امین، حُجّت، بِرّ، نقی، زَکی، مجتبی و زاهد» گفته شده است.

 در آغوش نبی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله

هنگامی که پیامبر گرانقدر اسلام از سفر کوتاه خود به مدینه بازگشت، طبق شیوة همیشگی‏اش نخست به خانة فاطمه آمد، ولی این بار در خانة فاطمه و علی علیه‏السلام با مژدة مسرّت‌بخش ولادت نخستین ثمرة وجود خود روبه‏رو شد. آن‏گاه از اسماء پرسید که فرزندم کجاست؟ اسماء به شتاب به سراغ نوزاد خجسته که در پوششی زرد رنگ پوشانده شده بود، رفت. پیامبر نوزاد را در آغوش گرفت. آن‏گاه در گوش راستش اذان و در چپ اقامه خواند؛ این نخستین صدایی بود که به گوش نوادة بزرگوار رسید و در ژرفای قلب و جانش دوانده شد، صدای نیای مهربانش که می‏خواند: اللّه‏ اکبر، لا اله الااللّه‏ و اللّه‏ اکبر. این واژه‏های کوتاهِ پربار، سرود و شعار امام حسن مجتبی علیه‏السلام در همة مراحل زندگی‏اش گردید و با همة وجود کوشید تا آن را در اعماق دل جای دهد و در گذر زمان، سرمشق زندگی مردمان باشد.

 شرافت دودمان

حضرت امام حسن مجتبی علیه‏السلام در شرافت دودمان و طهارت نسل، مقامی به بلندای آسمان دارد. او از کانون وحی ریشه گرفت و حیات خویش را وامدار نیایی است که سرچشمة فیض خداوندی و سرسلسلة انبیای الهی است. او در جوار شکوه عظمت روح پدری بالیده که لیاقت مدال پر افتخار وصایت الهی را داشت و از زلال محبت برترین مادر هستی سیراب گشته است. این شکوهمندی و شرافت، روشن‏تر از آفتاب در همة اوراق تاریخ تجلّی یافته و روشندلان حقیقت‏جو را شیفتة خود ساخته است.

 برگی از افتخارات

امام مجتبی علیه‏السلام به اَلْطَیِّب، تقی، زکی، ولی، سَبْط و مجتبی لقب یافت و ابومحمد کنیه گرفت. به اتفاق راویان حدیث، سَرور جوانان بهشتی است و یکی از دو بزرگواری است که خاندان پاک پیامبر بدان‏ها منحصر گردید. او یکی از چهار تن کسانی است که پیامبر خدا به آنان در برابر مسیحیان نجران مباهات کرد و از جمله چند تنی است که به آیة تطهیر مطهر گشته‏اند. او یکی از دو گرانمایه‏ای است که هر کس بدان‏ها چنگ زند، نجات یابد و هر کس از آن‏ها روی گرداند، گمراهی و تباهی را برای خود به ارمغان آورده است. امام مجتبی علیه‏السلام از اهل بیتی است که خداوند آنان را به کشتی نوح تشبیه و دوستی‏شان را سفارش کرده است. درود و سلام خداوندی بر او و بر نیاکان پاکش باد.

 ولادت مبارک

ولادت امام حسن مجتبی علیه‏السلام که هم‏زمان با سال‏های آغازین استحکام اندیشه‏های اسلامی در سرزمین حجاز بود، از چند جهت ویژگی داشت. این مولود برای خاندان پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله از آن رو که نخستین نوادة پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و ثمرة پیوند نبوت و امامت بود، اهمیت داشت. مسلمانان نیز مشتاق بودند نوادگان و بازماندگان پیامبر خود را ببینند و از استمرار نسل آن حضرت مطمئن باشند. همچنین این ولادت مبارک، مُهر یأسی بود بر اذهان کفرپیشگانی که دل به بی‏ثمری خاندان نبوت و امید به قطع سلسلة امامت داشتند.

 وارث نبی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله

امام مجتبی علیه‏السلام مظهر زیبایی‏های معنوی و صفات عالی الهی بود؛ چرا که به شهادت راویان بسیار، صورت و سیرت را از برترین وجود هستی پیامبر خاتم به ارث برده بود و شبیه‏ترین مردمان به ایشان بود. حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام نیز وقتی دو فرزند دلبندش حسن و حسین علیهماالسلام را به دیدار پدرش رسول خدا آورد و فرمود: ای پدر بزرگوارم، این دو فرزندان شما هستند، چیزی دربارة آنان به یادگار بگذارید که همیشه یادآور شما باشد، پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمودند: «امام حسن، پس هیبت و سیادتم نصیب او می‏گردد و امام حسین علیه‏السلام ، پس بخشش و شجاعتم نصیب اوست».